Guinée kent 27 etnische groepen en de grootste zijn de Fula/Foula/Peuhl (Fulani - ca. 40%), woonachtig in de hooglanden van Midden-Guinée, de Malinké (Mandingo - ca. 26%) in Opper-Guinée, de Soussou (Soso/Susu - ca. 11%) in het kustgebied en de Kissi en Kpelé (ca. 6,5%) in de bossen. 57% van de bevolking is jonger dan 21 jaar. In de periode 1958-1984 zochten ca. 2 miljoen Guinéeërs om economische redenen een woonplaats in de naburige landen. Hoewel de trek naar de stad toeneemt, woont slechts 30% in de steden. Een hechte familieband is voor de meeste mensen in Guinee erg belangrijk. Een doorsnee familie op het platteland bestaat uit tenminste drie generaties en inwonende aanverwanten. Samen beheren zij stukjes land waar iedereen van moet eten. De familiestructuur wordt gevormd door een man die met één of meerdere vrouwen in een compound of dorp woont.

Guinea's estimated population of approximately ten million is composed of a variety of ethnic groups. The present-day boundaries of Guinea were determined by colonial powers with little regard to ethnic and linguistic groups. These boundaries, therefore, often split these groups. Within the country, though, the four major geographic regions largely correspond to the four major ethno-linguistic groups.

La population

Les premiers habitants connus sont les Baga en Guinée Maritime, les Kissi en Guinée Forestière, les Coniagui en Guinée Septentrionale. Ensuite les migrations de populations Mandingue se succèdent et donnent lieu à l'implantation de nouvelles ethnies : Djallonké au Fouta, Soussou en Guinée Maritime Forestière, Malinké en Haute Guinée. Ces migrations sont surtout intervenues à partir du XIIIè siècle, avec les troubles et les guerres qui accompagné la prise du pouvoir de Soundjiata Kéïta en 1236. Enfin les Peuhl s'installent à partir du XVè siècle au Fouta, occupé par les Djallonké et Soussou, qu'ils repoussent en Guinée maritime ou qu'ils absorbent. L'Afrique depuis les temps préhistoriques, jusqu'aujourd'hui, connaît d'intenses migrations de populations, spontanées ou forcées. Les frontières actuelles des Etats sont héritées de la colonisation et ignorent les particularismes socioculturels. Aussi on retrouve en Guinée des ethnies qui sont également présentes dans les pays voisins. Cependant la Guinée bénéficie d'une certaine homogénéité organisée autour de trois pôles : le groupe Mandé dominant en Haute Guinée et Guinée Maritime (Soussou 16% de la population totale, Malinké 30%), le groupe Peul (30%), dont le centre est au Fouta Djallon et les ethnies forestières, plus fragmentées (20%).

De bevolking van Guinée is niet alleen zeer intelligent maar ook qua uiterlijk bijzonder knap. Guinezen zijn vriendelijk en onderscheiden zich voornamelijk van haar buurlanden door een ongekend grote werklust. Conakry (1,5 miljoen inwoners) is de hoofdstad van Guinée; andere grote steden zijn Guéckédou (350.000 inw.), Boké (300.000 inw.), N'Zérékoré (300.000 inw.), Macenta (280.000 inw.), Kindia (280.000 inw.), Kankan (270.000 inw.), Labé (250.000 inw.), Mamou en Labe (ieder 250.000 inw.). De Nationale feestdag is 2 oktober, Onafhankelijkheidsdag. Sinds de onafhankelijkheid van 2 oktober 1978 is het land door krachtige presidenten geleid en wordt Guinée internationaal gezien als een bolwerk tegen de instabiliteit in de buurlanden Liberia, Sierra Leone en Ivoorkust. De officiële taal is het Frans; voorts zijn acht inheemse talen tot nationale taal verklaard. Ca. 85% van de bevolking is islamitisch (soennieten) en ca. 10% christelijk (overwegend rooms-katholiek); het overige deel (ca. 5%) is Animist. Animisme is een natuurgodsdienst waarbij geesten- en voorouderverering het belangrijkst zijn. Een animist gelooft in het bestaan van goede en kwade geesten, die kunnen huizen in onder meer bomen, dieren en gebruiksvoorwerpen. De geesten moeten te vriend worden gehouden door het regelmatig brengen van offers, het houden van rituelen, rituele dansen en het houden van taboeregels. Animisme doordrenkt het hele leven van de aanhangers ervan. Invloeden van animisme zijn in Guinée ook nog steeds terug te vinden in de andere geloofsbelijdenissen, zowel bij de Moslims als de Christenen.