Guinea was once a part of the great Mali Empire. Guinea became a French colony in 1890 with much resistence and hostility from the people and with the French removing or destroying most of their equipment as they left. Guinea covers 94,000 square miles and is divided into four regions: the coast of lower Guinea; the central, mountainous Fouta Djalon; the savanna of upper Guinea; and the forest in the southeast. For thousands of years, Guinea was populated by various peoples. In the tenth century A.D., Soussou and Malinke groups began to move into the area. Upper Guinea was part of the Ghana Empire in the 10th and 11th centuries, the Mali Empire until the 14th century, and the Songhai Empire until the 19th century. The Fulani moved into Guinea in the 17th century, bringing Islam with them and pushing the Soussou to coastal areas. French rule began in the 19th century. After World War II, several labor parties were established, including the Parti Democratique de Guinee led by Ahmed Sekou Toure. In 1958, this party organized support to vote against Charles de Gaulle’s proposed French community and then declared independence, resulting in Guinea being cut off from France’s financial aid and other assistance programs. Guinea was also shunned by other Western nations and, in this relative isolation, developed a strong national identity. Sekou Toure governed a one-party state and progressively developed strong dictatorial tendencies. He survived several attempted coups and continued to rule Guinea until his death in 1984. Two weeks later, the military took control of the government and established the Second Guinean Republic under Lansana Conte. Presidential and parliamentary elections took place in late 1993 and Lansana Conte was declared president. He again won the presidential elections in 1998 and died December 22, 2008. At that stage the National Counsil for Democracy and Development (NCDD) took over power and appointed the 44 years old army captain Moussou Dadis Camara as 2nd President of the 3rd Republic of Guinea. President Camara promised to hold transparant and free elections within approx. 1 year.

De Franse invloed

De aanspraken van Frankrijk op zuidelijk Guinée en het eiland Tombo (nu Conakry) stammen uit respectievelijk 1783 en 1885. Het gebied werd bestuurd vanuit Dakar (Senegal) tot 1891, in welk jaar het een autonome kolonie van Frankrijk werd. In het begin van de 19de eeuw toonden de Fransen belangstelling voor het gebied en tussen 1848 en 1865 sloten ze verdragen met de kustvolken. In 1881 werd in Fouta Djalon het Franse gezag door de emir van de Fulani aanvaard. Tussen 1881 en 1886 werden met Engelsen, Portugezen en Duitsers overeenkomsten gesloten (The Scramble of Africa) waarbij de grenzen werden vastgelegd. Guinée behoorde eerst administratief bij Senegal, maar werd in 1890 een aparte kolonie, eerst Rivière du Sud, later Guinée française genoemd. In 1895 werd de kolonie deel van het Gouvernement-generaal van Frans West-Afrika. Samouri Toure, een nationale held, was de leider van het leger dat tegen de Fransen vocht. In 1898 werd Toure opgepakt en hij verdween. Zijn opvolger was Ahmed Sekou Toure. Hij werd later een belangrijke vakbondsleider.

Toen de regering-De Gaulle in 1958 het Franse koloniale rijk in een gemeenschap van autonome staten omvormde, en daarover referenda liet houden, was Guinée de enige staat die zich voor onmiddellijke en volledige onafhankelijkheid uitsprak. Een prominente rol werd hierbij gespeeld door Ahmed Sekou Touré, secretaris-generaal van de Parti Démocratique de Guinée-Rassemblement Démocratique Africain (PDG-RDA), die volledige onafhankelijkheid eiste. Zo werd Frans Guinée in 1958 geheel onafhankelijk en werd Sekou Touré de eerste president van de Republiek van Guinée. De PDG-RDA werd de enige politieke partij. De Fransen verlieten het land, namen alle kapitaal mee en staakten alle hulp. De economie stortte in elkaar en Frankrijk keerde het land de rug toe. Pas in 1976 werden de diplomatieke relaties weer hersteld. O.a. Ghana kwam Guinée te hulp met een lening en een gebaar van solidariteit in de vorm van een unie tussen de twee landen, die echter geen werkelijkheid werd. In 1960 vormde Guinée met Ghana en Mali de Unie van Afrikaanse staten, die in 1963, na de oprichting van de Organisatie van Afrikaanse Eenheid (OAE), werd ontbonden.

Vanaf 1960 verbeterden de betrekkingen met Frankrijk geleidelijk aan. Met Senegal, Mali en Mauritanië richtte Guinée in 1968 de Organisatie van Oeverstaten van de Senegal op, die bevordering van economische, sociale en culturele samenwerking beoogde. Deze organisatie viel in 1971 uiteen als gevolg van een conflict tussen Senegal en Guinée, waaraan ten grondslag lag de door president Sekou Touré aan het adres van Senegal uitgebrachte beschuldiging, dat in dat land zwarte huurlingen door Portugese officieren waren opgeleid, die in nov. 1970 vanuit zee en vanuit Portugees Guinée zijn land waren binnengedrongen. De aanval werd afgeslagen. Op grond van de bevindingen van een onderzoekscommissie van de Verenigde Naties kwam de Veiligheidsraad tot de conclusie dat Portugal verantwoordelijk was voor de aanval. Het conflict met Senegal werd na bemiddeling door de OAE in mei 1972 beëindigd, maar in 1973 verbrak Senegal opnieuw de betrekkingen, nadat Sekou Touré dit land en Ivoorkust van inmenging in binnenlandse aangelegenheden had beschuldigd. Eerst in 1978 werden de verhoudingen met beide landen genormaliseerd. In 1978 werd Guinée tot een revolutionaire volksrepubliek geproclameerd, gebaseerd op het socialisme, maar strevend naar samenwerking met zowel socialistische als kapitalistische staten en iedere vorm van oppositie werd onderdrukt. In 1979 werd het land omgedoopt tot ‘Volksrepubliek’ en verklaarde Sekou Touré te willen samenwerken met zowel kapitalistische als socialistische landen. In de praktijk kwam van beide weinig terecht. In 1984 overleed Sekou Touré plotseling en het door hem opgebouwde politieke systeem stortte ineen. Voordat een opvolger kon worden gekozen vond er een militaire staatsgreep plaats onder leiding van het Comité Militaire de Redressement National (CMRN). De leider van dit comité, Lansana Conté, werd de president van de ‘Tweede Republiek’ en is dat gebleven tot zijn dood op 23 december 2008. De dag erop werd kapitein Moussou Dadis Camara benoemd tot voorzitter van de Nationale Raad voor Democratie en Ontwikkeling die hem aanstelde tot de 2de President van de 3de Republiek van Guinée.